.

Klósettkafarinn fokkaði mér Stundum vildi ég óska þess að fullorðið fólk væri jafnhörundsárt og leikskólabörn. Reyndar er sumt fólk þannig, en bara alls ekki nógu margir. Þegar ég var lítill kom ég einu sinni gráti nær heim af leikskólanum og lýsti því yfir að einn strákur á leikskólanum hefði fokkað mér. "Hann fokkaði mér! Hann fokkaði mér!" á ég að hafa sagt við þetta tækifæri. Auðvitað hafði viðkomandi bara gefið mér löngutöngina upp í loftið og sagt fokkjú án þess að vita hvað það þýddi. Þetta þótti mér svo hræðilegt að dagurinn var ónýtur. Að sama skapi var það hræðilegt að vera ásakaður um klósettköfun. "Þú ert bara klósettkafari!" var hægt að segja við einhvern ef aðstæður buðu upp á alvarlega móðgun. "Nei! Það er ekki satt! Ég er ekki klósettkafari. Ekki! Það er ekki satt! Buuuhuhuhuuu." Magnað hvernig það var álitinn verðugur málstaður að berjast fyrir, að upplýsa almenning um þá staðreynd að maður væri ekki raunverulega klósettkafari heldur væri slíkt einungis lygaþvættingur og klókindi í valdatafli leikvallarins. Uppspuni frá rótum, beint að manni til að lítillækka mann, sverta mannorðið. Hversu fyrirlitlegur þarf maður að vera til þess að kafa í klósett? Og hvernig gera menn það? Eru blautgallar eða þurrgallar, eru scúbadævinggræjur eða bara halda fyrir nefið? Maður vissi það ekki, en það var þessi sterka tilfinning inni í brjósti manns fyrir því að klósettkafarar væru alls ekki boðlegir í mannlegu samfélagi. Ég man sérstaklega eftir einni móðgun sem ég varð fyrir í fatahenginu á Kirkjubóli - Kanínudeild. Það var hann Gísli sem móðgaði mig með þessum orðum: "Þú ert alltaf í sömu fötunum." Það var ekki satt. Það var lygi. Ömurlegur lygaþvættingur. Af hverju í ósköpunum þurfti Gísli að lítillækka mig á þennan hátt, og hefja sjálfan sig upp á minn kostnað. Var hann ekki vinur minn? Dagurinn var næstum því ónýtur. Ég man líka eftir því hversu heimskir mér fannst sumir krakkarnir á leikskólanum vera. Sérstaklega stelpurnar. Ég man eftir því að eitt sinn voru við félagi minn að róla. Við róluðum hátt og af krafti en í hinum tveimur rólunum (þetta var allt ein samföst grind) voru tvær stelpur að róla sér. Hristingurinn frá okkur var mikill, enda róluðum við okkur afar karlmannlega. Þá heyrðum við þessar veimiltítur segja eitthvað á þessa leið "vá, VIÐ rólum okkur svo hátt að rólurnar hristast!" Hvað var að þeim? Áttuðu þær sig ekki á því að það vorum VIÐ EN EKKI ÞÆR sem róluðum okkur svo hátt að rólurnar hristust. Hvernig gat þetta farið framhjá þeim? Hvernig er það mögulegt að nokkur lifandi vera geti verið svona ómeðvituð um umhverfi sitt, svona....OOOHHH!!! Það vorum við sem hristum rólurnar en ekki þær. Annað er uppspuni og þvættingur. Þegar bróðir minn var í 6 ára bekk keypti móðir mín stílabækur fyrir hann. Á einni þeirra var mynd af Wham! en ekki bara einhverjir litir eða mynd af flottum leikfangabíl eða einhverju slíku. Bróður mínum fannst þetta skammarlegt. Mennirnir á myndinni voru skrýtnir, með andlitsfarða og furðulegar hárgreiðslur í asnalegum fötum. Það kom ekki til greina að skrifa í þessa fáránlegu bók. Hún fór ekki með í skólann og ekkert var skrifað í hana. Hvað var móðir hans að hugsa? Hvernig datt henni í hug að hann gæti fengið sig til að skrifa í svo ósiðlega bók? Mennirnir á forsíðunni voru óásættanlegir. Viðbjóðslega stílabók.

posted by Önundr @ 4/26/2005 11:19:00 f.h.