.

Það er margt í mysunni Ja, hvort ef ekki. London - Lundúnir (Boston - Bustúnir?) Í Lundúnum var gaman, það lékum vér oss saman, bæði úti og inni, og allir vóru með. Það var kalt í veðri og gekk á með éljum, slyddu og rigningarskúrum. Það létum við ekki á okkur fá. Upphaflega var það stefnan að taka því rólega, tjilla á því, ganga hægt um gleðinnar dyr, fara sér hægt o.s.frv. Hins vegar vorum við fljót að detta í túristagírinn og vildum sjá allt og alla. Á einum tímapunkti var ástandið orðið slíkt að Una (sem yfirleitt er sæt) var orðinn eins og krókódíll í framan, sagði "OOOOHHHH!" og sparkaði í ljósastaur í bræðiskasti vegna þess að u.þ.b. klukkutími hafði farið í einhvern flæking og vesen. Best að tæpa á einhverju hérna: Old Vic Theatre - National Anthems Fórum á föstudaginn að sjá þetta leikrit, en það er amerískt og skrifað á sjöunda áratugnum. Leikendur voru Steven Weber (gaur sem enginn man hvað heitir en allir hafa séð. Lék pabbann í framhaldsmyndinni The Shining sem var gerð alveg eftir King sögunni, og þar drap hann sjálfan sig með því að berja hausinn á sér í klessu með krokketkylfu). Svo var það Mary Stuart Masterson (æi, hún er þekkt) og Kevin Spacey (American Beauty t.d.). Spacey ku vera einn af eigendum leikhússins og í stjórn þess, sem er gott hjá honum. Sýningin var ágæt, ekkert rosaleg, en alveg ágæt bara. Fjallar um slökkviliðsmann (KS) sem treður sér inn á nýju nágrannana (SW og MSM) og byrjar að tala við þau, svo kynnast áhorfendur karakterunum betur og betur og sambandi milli þeirra gengur í bylgjum (æsingur, rólegheit, vinátta, fjandsemi etc.) Fyndið á köflum og dramatískt á köflum, en stundum fannst mér dramatíkin frekar asnaleg og mér fannst það ekki takast að gera það nógu trúverðugt sem fram fór inni á heimilinu miðað við að maðurinn hafði bara gengið þangað inn af götunni og kynnt sig. Skiptir ekki öllu máli. VUE bíóið við Leicester Square - In Good Company Það er svo sem ekki merkilegt að fara í bíó. En ég keypti popp og kók fyrir okkur niðri í sjoppunni og Una fór upp á þriðju hæð til að ná góðum sætum. Ég kom svo á eftir henni og settist hjá henni, og sá að fyrir aftan mig sat rosalega fúll Indverji (eða Pakistani). Una segir mér að þegar hún gekk inn hafi hún mætt honum á leiðinni út, og hann sagt eitthvað við hana. Svo hafi hann komið aftur inn og sest við hliðina á henni (öll sætin voru laus). Hún sagði þá við hann að sætið væri upptekið, og þá settist hann í röðina fyrir aftan hana og var fúll. Svo kom ég og settist hjá henni, en Indverjinn var farinn 5 mínútum síðar. Þetta var eitthvað kríp kannski. Matur London var víst valin matarborg heimsins um daginn af einhverjum tímaritssnepli. Einhvern veginn enduðum við alltaf á ítölskum stöðum, en þeir voru bara alveg ágætir. Við ætluðum okkur að fara á ástralskan eða nýsjálenskan eða eitthvað frumlegt, þið vitið til að prófa kengúru eða krókódíl eða einhvern fjandann. En það gekk eitthvað brösulega að finna slíkt. Fínt samt að þessir ítölsku staðir eru yfirleitt ekki það dýrir, þannig að maður getur fengið sér þríréttað og vínflösku án samviskubits. Lyftuævintýrið og Wagamama Við hittum Konráð Jónsson, Svein Biering (sem náði í okkur og skutlaði okkur svo áleiðis niður í bæ eftir á, og kunnum við honum þakkir fyrir það), og Héðinn Þórðarson til þess að fá okkur að borða á japönskum stað að nafni Wagamama. Það var fínn staður bara, með fljótri afgreiðslu, stórum skömmtum og ágætum mat. Setið var á langborðum með áföstum bekkjum. Nokkuð sniðugt. Þegar við ætluðum að fara niður í bílinn með lyftu kom hins vegar babb í bátinn. Lyftan staðnæmdist með látum (bara smá) á milli hæða. Við vorum öll í henni ásamt þrítugri konu með barn í barnakerru. Við byrjuðum að hringja viðvörunarbjöllunum og hringja í neyðarlínuna. Þar var hins vegar kona á hinum enda línunnar sem fannst þetta nú ekki merkilegt vandamál. Hún sagði okkur að hringja bara bjöllunni og einhver myndi koma. Það kom hins vegar enginn og hún ætlaði ekki mikið að hjálpa okkur. Þá byrjaði mamman að rífa kjaft alveg eins og ég veit ekki hvað og var skyndilega mjög stressuð, kannski var hún haldin ofsahræðslu við klaustur, eða klausturfóbíu eins og það heitir á ensku. Þetta virkaði hjá henni, og einhver öryggisdúd kom og hleypti okkur út manúalt. Þetta var í fyrsta skipti sem ég festist í lyftu og mér fannst það mjög gaman. Það minnti mig á það þegar handhafar forsetavalds festust í lyftunni í Perlunni (var það ekki þar?) hérna um árið. Annars tókum við bara túristana á þetta og skoðuðum gömul hús og fórum í söfn og svo út að borða á kvöldin. Að öðru Ég held að kísilgúrvinnslan á Mývatni gæti gengið betur ef menn færu að markaðssetja þetta sem lúxusvöru og fá hámarksverð fyrir hvert framleitt kíló, en ekki leggja áherslu á magnið. Þetta ætti að heita kísilgourmet. Gerið svo vel, humarsúpan fyrir þig herra og fyrir þig ungfrú er það spænskt nautakjöt með gufusoðnu grænmeti og kísilgourmetpesto.

posted by Önundr @ 3/07/2005 01:09:00 e.h.