.

Listin að gera sjálfan sig að fífli í sjónvarpi Einhver sagði mér að hægt væri að mæla gáfnafar manna eftir söngrödd þeirra. Raddsviðið var þar mælikvarðinn á gáfurnar. Því hærri rödd, því heimskari maður. Ég skal ekkert um það segja hvort þetta er satt, en ég veit um söngvara sem afsannar í það minnsta ekki þessa kenningu. Hann var í sjónvarpinu. Létt fór hann með að viðhafa í máli sínu karlrembu, dónaskap, hávaða og læti, tækifærissinnaða auglýsingamennsku og sjálfumgleði. Hann verður nú suðrænni með hverju árinu sem líður og er farinn að tala íslenskuna með s-evrópskri hrynjandi. Einhvern veginn virkar það á mig sem þessi karakter komi aðeins hingað heim í heiðardalinn til þess að þerra menningarsultardropann af nefbroddi snauðs sveitalýðsins sem aldrei hefur svo mikið sem komist í sjónmál við almennilegt óperuhús. Hann er alltaf að ómaka sig og aumka sig yfir okkur með því að koma hingað og leyfa okkur að njóta hans. Það var auðvitað hálfslakt af þáttarstjórnendum að kalla menn til sín án þess að geta byggt á neinu öðru en frétt í umdeildasta dagblaði landsins. Þau höfðu í rauninni aðeins eina spurningu til að bera upp. Viðkomandi fann sig ekki knúinn til að tjá sig mikið um málið, og virtist heldur ekki þurfa þess neitt. Hins vegar voru athugasemdir hins blóðheita S-Íslendings engum til framdráttar. Honum fannst ótækt að gera athugasemdir við peningamál svona atburðar. Allur ágóði átti semsagt að renna til krabbameinssjúkra barna. Einhver áhöld voru um það hvort meira en milljón krónur hefðu gert það, eða einfaldlega farið í vasa tónleikahaldara. Hér held ég engu fram um sannleikann í því máli. Hann skiptir ekki máli hér, og tónleikahaldari eflaust mætur maður. Ákveðin upphæð fór líka til listamannanna sem komu fram á tónleikunum. Söngvaranum fannst það ekki skipta máli hverjar forsendur þeirra sem keyptu miða á tónleikana voru fyrir kaupunum. Þær voru auðvitað að peningurinn átti að renna til krabbameinssjúkra barna. Hann sagði að ef ekki hefðu verið haldnir tónleikarnir, þá hefði barasta enginn peningur farið til barnanna. Það er alveg hárrétt hjá honum. Svo ýjaði hann að því að sjónvarpsfólkið væri andsnúið krabbameinssjúkum börnum sem "fárveik eða deyjandi" horfa á heima, þar sem þau væru að agnúast út í svona smámál. Smekklegur. Við útidyrnar á heimili undirritaðs eru stundum keyptir hlutir sem heimilismenn hafa enga þörf fyrir. Yfirleitt er ástæðan sú að allur ágóði á að renna til þess að styrkja hópa fólks sem eiga undir högg að sækja. Ef ekki væri sú forsenda væri ástæðulaust að kaupa hlutina. En samkvæmt umræddum manni skiptir það í raun ekki máli hvort peningurinn fer í það sem sagt er að hann fari í. Ástæða þess er sú, ef maður túlkar orð hans, að engu var stolið frá krabbameinssjúkum börnum. Engir tónleikar - engir peningar. Það er rétt. Engu er stolið frá þeim með þessu móti. Hins vegar má færa rök fyrir því að venjulegt fólk vilji aðeins eyða tiltekinni upphæð í framlög til góðgerðamála á hverju ári. Þegar maður gefur, þá verður maður sáttari við sig sem siðferðisveru og rennur í kjölfarið síður blóðið til skyldunnar að gefa (kannski er það bara ég og allir aðrir gefa aleigu sína). Þannig getur svona frávik í raun komið niður á veikum börnum, eða hver sem það nú er sem átti að njóta góðs af. Eftir þessar athugasemdir sínar fór hann að flagga varningi sem hann er að reyna að selja um þessi jól, en eftir því sem best sást hafði ekki verið ráðgert að ræða um það í þættinum. Það er spurning hvort menn "gerðu sig nokkuð að einhverju" í þættinum. Ætli menn hafi ekki bara verið "það" bæði fyrir og eftir útsendingu.

posted by Önundr @ 12/02/2004 02:32:00 e.h.