.

Manni dettur nú ýmislegt... ...í hug þegar það er föstudagur og við blasir hnausþykk fræðibók. Ég er ekki alveg hættur að blogga, en við sjáum til. Hvað ætli sé langt... ...þangað til að Árni Johnsen fer aftur syngjandi og trallandi inn á þing? Ég spái því að það gerist í næstu kosningum. Lýðræði hér og lýðræði þar ...hverjum er ekki sama þó Kristinn H. Gunnarsson fái ekki að sitja í nefndum? Þetta er einn leiðinlegasti stjórnmálamaður landsins. Ef framsóknarflokkurinn ætlar að halda svikamyllunni (ath. ekki svikavef eða einhverju slíku, heldur myllu eins og í spilinu, þar sem maður hreyfir fram og til baka og lokar myllu í hvert sinn) sinni gangandi þá þýðir ekkert að hafa einhvern Kristin H. Gunnarsson að trufla friðinn. Pínulítill flokkur á miðjunni (hvað sem það nú er, samvinnufélög kannski?) sem getur hlaupið í þá átt sem hentar betur hverju sinni hefur ekkert efni á einhverjum óþekktaröngum. Fyrirheit um að formaður þessa dvergflokks verði forsætisráðherra er ekkert smáræði. Óánægðir framsóknarmenn vilja kannski frekar að flokkurinn þeirra sé í stjórnarandstöðu, en að sá hryllingur verði að raunveruleika að Kristinn Halldór Gunnarsson sitji ekki í nefndum. Framsóknarmenn eiga bara að vera hæstánægðir, þeir hafa miklu meiri völd en fylgið þeirra gefur til kynna. Það felur ekki í sér neina þversögn að stjórnmálaflokkur sem er starfræktur í lýðræðisríki sé ekki lýðræðislegur. Þetta gæti verið flokkur sem hyllir aðeins einn mann, formanninn og tekur heilshugar undir allt sem hann segir og vill. Þannig gæti formaðurinn verið einráður í flokki sem byði fram til Alþingis í lýðræðislegum kosningum. Ef flokksmenn vildu ekki fella sig við einhverjar skoðanir formannsins gætu þeir bara hætt í flokknum og stofnað sinn eigin eða farið í annan flokk. Almenningur þyrfti ekki að kjósa þann flokk. Það er ekkert skrýtið þó að dvergflokksforystan í Framsókn leyfi engin læti og rifrildi og hagi sér á "andlýðræðislegan" hátt (innan flokksins, þ.e. séu ekki allir í samræðunni og að klappa hvor öðrum á bakið fyrir alla gagnrýnina, heldur refsa bara ólátabelgnum). Það er jafnvel bara viðbúið og eðlilegt. Þeir vilja halda völdum. Kristinn H. ætti bara að drífa sig í Vinstri-græna (var hann ekki í Alþýðubandalaginu á sínum tíma hvort eð er?) þar sem hann fær að hafa allar þær skoðanir sem hann vill, enda eru þeir svo lýðræðislegir þar. Ameríkanar vita ekkert í sinn haus, eru allir eins, fara aldrei út úr BNA og vilja þröngva lífsháttum sínum og menningu upp á aðrar þjóðir. Þetta er svona í meginatriðum afstaðan sem fólk hefur til Bandaríkjamanna. Það þykir jafnvel bara nokkuð kúl að hafa þessa skoðun á þeim. Allt bjánar. En ég hitti um daginn einn slíkan mann og samræmdist hann alls ekki þessari alhæfingu. Það virðist styðja þá kenningu að ekki verði allir Bandaríkjamenn settir undir einn hatt (Hvað þá, og þeir sem eru ekki nema 280 milljónir???). Hann er íslenskunemi hér við Háskóla Íslands og bað mig um að hjálpa sér við að lesa nokkur erindi í Númarímum eftir Sigurð Breiðfjörð. Fyrir tveimur árum talaði hann svo gott sem enga íslensku en nú hefur hann náð góðu valdi á henni. Orðaforðinn var furðulega mikill og beygingar voru allar réttar. Þar sem við sátum og lásum rímurnar komu upp nokkur orð sem hann var ekki viss á, en ég þurfti stundum að hugsa mig dálítið um og pæla í setningunum til að fá eitthvað vit út úr þeim. Við virtumst hika við sömu orðin, ég og Bandaríkjamaðurinn. Þetta þótti mér ekki sæmandi, enda hef ég talað íslensku reiprennandi í næstum tvo áratugi. Upprunaleg máltaka mín fór meira að segja fram á íslensku. Det vil sige, íslenska er mitt móðurmál. Ég ákvað því að slá um mig með léttum menntaskólafróðleik og sagði við BNA-manninn þegar okkur virtist báðum að ljóðlína ein væri furðulega orðuð: ,,Vissir þú að Jónas Hallgrímsson gagnrýndi Sigurð Breiðfjörð og sagði að hann væri lélegt skáld?" Þarna ætlaði ég að slá hann út af laginu. Hann svaraði þá um hæl: ,,Já, þegar hann samdi ritdóminn í Fjölni, það er alkunna!" Alkunna já... Ég hætti ekki á að fara lengra út í þessi mál, enda furðu og skelfingu lostinn. Þó hefði ég mögulega getað farið að blaðra í örvæntingarfullri tilraun til að sýna fram á þekkingu um viðskipti Jónasar við maddömu Schäfer sem rak "veitingaskála" úti í skógi fyrir utan Kaupmannahöfn, og ráða má af bréfaskriftum að Jónas hafi skuldað peninga eftir heimsóknir þangað. Hann reyndi víst að láta Brynjólf fara fyrir sig að borga. Maddaman átti níu dætur en engan mann. Spurning hvers konar "mamma" hún var. Páll Valsson ýjar að þessu í ævisögu Jónasar sem ég las bróðurhlutann af einhvern tíma en kláraði aldrei. Það var samt skemmtilegt bók. En hefði ég gert þetta hefði ég auðvitað verið að rífa niður ímynd af dáðu skáldi og náttúrufræðingi sem lést á sorglegan hátt fyrir aldur fram, og það fyrir framan AMERÍKANA. Ég varð því að láta þar við sitja. Fyrr má nú aldeilis fyrrvera bloggþorstinn.

posted by Önundr @ 10/01/2004 02:16:00 e.h.