.

Danasleikjan - enskuslettan - eitthvað nýtt Vegna móðursýkislegrar málverndarstefnu undanfarin 170 ár eða svo hefur íslensk tunga í tvígang staðið af sér brotsjó. Annars vegar danska tímann, þegar ekki þótti mannsæmandi að tala íslensku á meðal fyrirmenna og menn tóku upp ættarnöfn eftir girðingarstaurum og hæðadrögum frekar en að bera nöfn feðra sinna. Ef menn einhverra hluta vegna bjuggu ekki nálægt girðingarstaur eða hæðardragi gátu þeir bjargað sér fyrir horn með því að segja föðurnafn sitt með löngutöng, vísifingur og baugfingur ofan í koki. Hins vegar er það svo enski (þ.e. tími áhrifa enskumælandi þjóða) tíminn. Hann hófst með hersetu Breta hér og hélt áfram með Bandaríkjamönnum. Hann stendur auðvitað enn og sér ekki fyrir endann á honum. Hann fór kannski frekar sakleysislega af stað með Roj Roggers myndum og slíku en hefur stöðugt sótt á. Nú er hann að mínu mati búinn að ná hámarki sínu og er orðinn þreyttur. Endurspeglast þreyta enska tímans í því að áhrif hans eru djúpstæðust á 14 ára unglinga, sem lifa og hrærast í poppmenningunni og tala einhvers konar ísl-ensku. En þau vaxa upp úr því og hætta að nenna að tala eins og fábjánar um 16-17 ára aldurinn. Það þykir ekki jafn dragfínt núna að fara til Bandaríkjanna eins og þótti fyrir 20 árum, svo ég tali nú ekki um fyrir 40 árum. Þetta er því orðið þreytt og kominn tími á eitthvað nýtt. Einhverjir þjóðernissinnaðir lesendur hugsa þá kannski með sér að best færi á því ef Íslendingar hættu öllum sleikjuskap og allri eftiröpun. Einhverjir vilja kannski að Íslendingar verði bara íslenskir, en ekki hálfdanskir eða hálfamerískir. Það held ég að væri stórhættulegt. Íslendingar hafa aldrei verið bara Íslendingar. Þetta voru norðurlandamenn fyrstu árhundruðin og um leið og mætti segja að Íslendingar hafi verið orðnir sérstök þjóð með eigin sérkenni, þá tóku þeir upp á því að selja sig undir vald Noregskonungs. Alla tíð síðan 1262-4 hafa Íslendingar því verið undir einhvers konar áhrifum, en þar á undan voru þeir varla annað en Norðmenn á eyju úti í hafsauga. Því tel ég að ef Íslendingar hætti nú að apa allt eftir öðrum þjóðum gæti samfélagið hreinlega lent í uppnámi, upplausn og allt gæti farið til fjandans. Það er auðvitað ekki víst, en það hefur bara aldrei verið prófað, og áhættan er of mikil. Það er tilgangur færslunnar að mæla með því að næsta fórnarlamb sleikjuskapar Íslendinga verði Rússland. Við þurfum nýtt áhugamál. Danski tíminn skildi eftir sig ummerki, bæði í orðtökum og orðfæri ákveðinna kynslóða. Hann hafði áhrif á byggingarlist og margt fleira. Enski tíminn hefur svo sannarlega gert þetta einnig. Það er allt gott og blessað. Það eykur fjölbreytni samfélagsins og víðsýni þjóðarsálarinnar. En áður en við sogumst inn í Bandaríkin þurfum við að halda förinni áfram, kanna ný lönd og upplifa nýja strauma. Væri ekki gott að losna við ókurteisa krakka æpandi: ,, hæ fokkjú bidds men sjarab sjitt kommon ókei kúl bæ", sleppa við feita hormónarassa frá McDonalds og allan þann pakka. Þess í stað væri hægt að blóta á rússnesku, fá rússneska veitingastaði með rússneskri matseld, rússnesk fatatíska gæti rutt sér til rúms og kvikmyndahúsin gætu sýnt bráðskemmtilegar og djúplistrænar rússneskar kvikmyndir. Kroshka-Kartoshka skyndibitakeðjan gæti opnað hér staði og selt Íslendingum dýrindis bakaðar kartöflur, rétt eins og hún gerir í Moskvu. Eru ekki allir orðnir þreyttir á Burger King hvort eð er? Ókurteisir götudrengir segðu: ,,Pojditje k adu!" í staðinn fyrir fokkjú, og þegar unglingahópar myndu ræna gamalt fólk af lífsviðurværi sínu fyrir utan matvöruverslanir segðu þeir: ,,Hey, djedusjka! Gefðu mér djengi!" Reyndar hefur rússnesk byggingarlist aðeins sést hér á landi, en alls ekki nógu mikið. Æsufellið er vissulega glæsilegt minnismerki um nána vináttu við Sovétríkin sálugu. Það má þó alltaf gera betur. Eins og venjulega yrði hafður sá öryggisventill á íslensku sjálfsvitundinni að haldið yrði uppi öflugri byggðastefnu. Þannig yrði komið í veg fyrir að of hátt hlutfall íslendinga flyttist í þéttbýlið. Íslenska tungan varðveitist að sjálfsögðu best í einöngruðum sveitum landsins, og eftir rússneska tímabilið væri þá hægt að sækja íslenskuna aftur í sveitirnar og lappa upp á hana. Eftir sætu frábær ný litbrigði í höfuðborginni og hinum stærri bæjarfélögum. Auðgað menningarlíf, heilsteyptari heimsmynd og ný viðskiptatækifæri. Eftir rússland væri svo hægt að sigla inn í Indónesíutímabil í nokkra áratugi.

posted by Önundr @ 5/02/2004 06:28:00 e.h.