Innræting Rétt í þessu neyddi ég köttinn hennar Unu til að hlusta á lagið Jesús elskar ekki minnihlutahópa, með Herra Muzak. Kettinum líkaði það ekki í fyrstu en þegar ég náði að koma heyrnartólunum á hann róaðist hann niður og lagðist á rúmið hennar. Hann hlustaði á lagið og sofnaði svo. Hvað ætli hann sé að dreyma núna?
.
fimmtudagur, júní 26, 2003
Guðhræddum Texasbúum þröngvað inn í nútímann Nú mega hommar gera dodo inni á heimilum sínum í Texas, samkvæmt frétt á mbl.is
Á sjóinn Þá er það komið á hreint. Ég fer á sjóinn á morgun. Á eftir ætla ég að reyna að koma mér inn í emailkerfi skipsins. Ef það tekst get ég verið í emailsambandi við umheiminn, og jafnvel fengið Unu til að birta eitthvað sem ég skrifa hér á þessari síðu. Ég vona bara að þetta verði sæmilegur túr.
miðvikudagur, júní 25, 2003
Skipstjórar ...eru menn sem svara ekki í símana sína. Nú hef ég frétt það að Þerneyin sé komin í höfn og fari út á föstudag klukkan 16.00. Ég er búinn að vera að falast eftir vinnu þar eins og undanfarin sumur en næ bara alls ekki í skipstjórann. Mamma er á nálum og þrýstir mjög ákaft á mig að hringja í manninn. Það er mikið álag á mér núna. Undarlegt hvernig viðbrögðin eru alltaf þau sömu þó ég hafi verið á sjó undanfarin 4 sumur. Þegar ég frétti að skipið sé komið í höfn fæ ég svona "Ææææh"-tilfinningu og nenni þessu varla. En það er svo yfirleitt fljótt að líða þegar það er byrjað. Sjáum til hvort ég næ ekki í hann.
þriðjudagur, júní 24, 2003
Umferðin Sumt fólk er of veikgeðja til að keyra bíl. Aðreinar og beygjuljós eru sérstaklega erfið fyrir þetta fólk.
mánudagur, júní 23, 2003
Skoðanakönnun Lesendur síðunnar eru almennt á því að ís sé góður á sumrin þegar það er heitt, auk þess sem þeir telja að VG ætti að henda V-inu út og leggja áhersluna á G-ið. Það gerist auðvitað ekki þar sem þetta eru allt kommúnistar, blóðhundar og hrossaþjófar. Ný könnun hefur einnig verið sett upp.
Skopskynsnauðgun Ég var að gera tilraun. Er hægt að semja brandara? Verða ekki brandarar bara til úr einhverjum atvikum. Menn lenda í einhverju sem þeim finnst vert að segja frá og þetta verður svo að sögu sem breytist smám saman og verður að brandara? Ég held það. En ég reyndi að þröngva upp úr mér brandara rétt í þessu. Ég byrjaði bara að skrifa og skrifaði þangað til ekki varð aftur snúið. Og reyndi svo að skrifa alltaf það sem mér datt í hug hverju sinni. Þetta gekk ágætlega til að byrja með. Ég reyndi að hafa þessi venjulegu einkenni brandara með. T.d. koma tölurnar 3 og 9 of fyrir í þeim, og það á sér stað einhvers konar endurtekning. Við síðustu endurtekningu verður svo einhver breyting á munstrinu og öllum finnst það óskaplega fyndið. Mér tókst að koma einkennunum fyrir, en slaglínan (punchline-ið) stóð á sér. Brandarinn varð því ekkert fyndinn. Afraksturinn - varla brandari Einu sinni voru þrír menn á djamminu í Reykjavík, Jón, Arnar og Samúel. Einn þeirra ætlaði að ná sér í gellu, einn ætlaði að fagna því að hann hafði eignast barn og sá þriðji fór til að leita sér að slagsmálum. Þeir fara inn á bar og setjast við borð og byrja að drekka. Þá kemur falleg stúlka í pínupilsi upp að borðinu og spyr þá hvort hún megi setjast hjá þeim. Þeir bjóða henni sæti og Samúel byrjar að sýna henni mynd af barninu sínu. Allt í einu stendur Arnar upp og kýlir stelpuna í andlitið svo hún dettur í jörðina. Fólk drífur að úr öllum áttum og menn fara að spyrja Arnar hvað sé eiginlega að honum. Arnar reynir að verja sig. Þá stendur Jón upp og spyr vini sína hvað sé eiginlega að þeim, hann hafi ætlað að ná sér í þessa stelpu. Svo róast þetta niður og þeir byrja aftur að drekka. Þá kemur önnur kona til þeirra, hún er fertug og greinilega barnshafandi, íklædd smekkbuxum. Hún sest hjá þeim og Jón byrjar strax að reyna við hana. Hann fer að segja henni hvað hún sé kynþokkafull og hún segir honum að hún sé gift. Hún móðgast. Þá verður Arnar aftur brjálaður og kýlir hana kalda. Nú verða aðrir gestir á barnum enn reiðari og tekst Samúel með herkjum að róa hlutina aftur niður. Að lokum kemur rosalega mössuð amerísk vaxtarræktarkona inn á barinn og öskrar: “I can fucking beat up any of you pricks in no time! Come and get me!” Samúel líst nú ekkert á blikuna og fer að sýna henni myndir af barninu sínu. Hún lemur hann í klessu á staðnum. Jón heillast af líkamlegu atgervi hennar og fer að bjóða henni drykk. Hún tekur drykkinn og skvettir honum framan í Jón, áfengið svíður í augun á honum og hann blindast. Þá lemur hún hann líka. Nú brjálast Arnar gersamlega og ætlar að hjóla í kerlinguna. EN HÚN LEMUR HANN LÍKA! HAHAHAHHAHAHAHA.
sunnudagur, júní 22, 2003
www.norddahl.blogspot.com - Tjáningin Ég er ekki hrifinn af þessum texta. Hann gefur til kynna að höfundur hafi hlustað á rispaðan Frank Zappa geisladisk, notað englaryk og lesið Spámanninn eftir Kahlil Gibran.
laugardagur, júní 21, 2003
Margt að frétta frá Garðabæjarvígstöðvunum Ég er stöðugt áreittur af börnum sem ganga í hús. Einhver smástelpa hótaði mér öllu illu ef ég léti hana ekki fá 1000 kr. fyrir áheit vegna fótboltamóts. Ég er auralaus maður og sagðist helst vilja greiða upphæðina seinna, þar sem móðir mín er í útlöndum, en hún gaf áheitið. Smástelpan sagðist ekki hafa neinn tíma fyrir svoleiðis kjaftæði, þar sem hún væri að fara út í sveit á morgun. Peningana núna. Ég hljóp því sveittur um allt hús þar til ég fann peninga falda inni í skáp. Ég lét hana fá peninginn og bað hana volandi um að fara. Svo komu hérna einhverjir 6 ára guttar með risavaxna sláttuvél og vildu fá að slá garðinn minn gegn borgun. Ég sló sjálfur helminginn af honum í gær og sagði þeim að ég hygðist nú bara gera þetta sjálfur. Þeir voru ekki tilbúnir að samþykkja það og sögðu mig ljúga því að ég hefði verið að slá í gær. "Ekki sýnist mér það nú!" sagði forsprakkinn. Ég endurtók þá að ég vildi helst slá garðinn sjálfur, enda ekki í skapi til þess að þeir missi vélina yfir öll blómin sem mamma plantaði og yfir matjurtagarðinn og svona. Þá sagði einn þeirra: "Hvað sagðirðu?" Ég endurtók fyrirætlanir mínar. Drengur kom þá nær dyrabjöllunni og sagði í óhuggulega rólegri röddu: "Hvað sagðir þú?" Ég skellti á.
Ísland í dag Dóra Takefusa er ekki að gera sig í þessu. Ég held að samstarfsmanni hennar sé heldur ekkert skemmt þegar hún er að slá í öxlina á honum og hlæja. Sýnist það ekki á honum í það minnsta.
Kötturinn - KFC á Selfossi - undirtektir Viðar gerði mér þann óleik að blogga um KFC á Selfossi. Þegar menn gera slíkt eiga þeir helst að setja svona aðvörunarsíðu fyrir framan svo fólk geti ákveðið hvort það vilji virkilega skoða bloggið. Ég myndi gera það en mig skortir forritunarhæfileika. KFC á Selfossi er semsagt það viðurstyggilegasta sóttarbæli og lastagreni sem ég hef stigið inn í. Aldrei hef ég teflt meltingarfærum mínum og stolti á tæpara vað en einmitt þar. Ég pantaði mér þar BBQ-borgara, franskar og Pepsi. Það er ekki í frásögur færandi nema fyrir það smáatriði að borinn var fram venjulegur KFC djúpsteiktur kjúklingur sem búið var að hella BBQ-sósu yfir svo hún fyllti diskinn. Frönsku kartöflurnar fengu svo að liggja í BBQ-súpunni og leysast upp. Þessu var hent í okkur og við fengum hvorki hnífapör né rör í drykkina. Þegar við báðum um slíkt var okkur afhent það með hangandi hendi. Einnig báðum við um munnþurrkur. Þeim var hent á borðið svo þær runnu yfir það og niður á gólf. Afsökunarbeiðnin hljóðaði svona: ,,Ó". Svo gekk mannófétið bakfyrir án þess að ná í fleiri þurrkur og fór að grínast eitthvað í hinum liðleskjunum sem kölluðu sig starfskrafta. Þetta voru allt djöflar í mannsmynd. Hvað meinti hann með því að segja ó? ,,Ó, á tilvera mín nokkuð rétt á sér?"? Eða ,,Ó, er ég nokkuð manneskja?"? Eða ,,Ó, er ég nokkuð þess verður að ganga uppréttur?"? Það munum við aldrei fá að vita. En svarið við öllum fyrrgreindum möguleikum er hreint og klárt nei. Maturinn var svo jafnömurlegur á bragðið og hann leit út fyrir að vera og kláraði ég ekki af disknum. Það gerist frekar sjaldan að ég klári ekki af disknum. Til þess að bæta gráu ofan á svart voru svo allar innréttingar á staðnum nóg til þess að láta mann æla galli yfir allt og alla. Fólk á aldrei að fara á KFC á Selfossi. Þetta er bara ekkert flóknara. Aldrei.
Spilavíti Nokkrir drengir spiluðu póker hjá mér nú í nótt. Ég græddi ágætlega og hyggst nota afraksturinn í bensín. Þeir sem töpuðu peningum hér í kvöld áttu ekki fyrir þeim og þurfti einn maður að veðsetja bílinn sinn og kærustuna. Þetta stefndi allt í mannlegan harmleik af verstu sort, en svo fór að samkynhneigður einstaklingur vann kærustuna með fullu húsi og gaf hana aftur þar sem hann hafði ekkert við hana að gera. Hún slapp því með skrekkinn blessuð stúlkan, sem er gott því hún á allt hið besta skilið hún Ólöf. Myndir af frændanum Já, maður er orðinn væminn. Hér eru myndir af bóndanum.
fimmtudagur, júní 19, 2003
Rýr afli - góð ferð Ég er nú kominn úr annarri veiðiferð sumarsins. Ég að veiða neðarlega í Hvítá í Borgarfirði, í landi Hvítárvalla á svæðinu fyrir ofan gömlu steyptu bogabrúna. Afli ferðarinnar samanstóð af einum fallegum sjóbirtingi, sem virðist hafa átt í einhverri ídentítetskrísu. Hann hefur allavega ákveðið að ganga í ána á undan öllum kynbræðrum sínum. Þennan fisk fékk ég þann 16. og tók hann Stoat's tail straumflugu. Þannig er mál með vexti að svona neðarlega í ánni gætir sjávarfalla. Þessa dagana er flóðið svona um klukkan 9.00 og 21.00 og í þokkabót var stórstreymt þann 16. Þegar það gerist hættir áin að renna í smástund, og byrjar svo að renna upp í móti. Hún gerir það í svona hálftíma. Ef maður horfir á ármót Grímsár og Hvítár á þessum tíma má sjá hvernig jökulvatnið rennur upp í bergvatnsána og litar hana. Allt saman mjög skemmtilegt þar sem hvergi sést til sjávar á þessum stað. Það þýðir víst lítið að veiða á meðan flóðið er og það hitti svo illa á að núna eru flóðin einmitt á þeim tíma sem má veiða. En það er 7-13 og 16-22. Ferðin var því afslöppuð og fór meira í að spila, lesa og borða. Frændi Ég hef nú eignast nýjan frænda. Ég veit ekki hvað hann á að heita, en hann er Pétursson. Drengurinn kom í heiminn þann 17. júní. Þjóðhátíðarbarn. Frábært. Sýrður draumur Í nótt dreymdi mig að frændi minn var milljarðamæringur sem bjó í París. Hann hélt einhverra hluta vegna mikla veislu. Á meðan á veislunni stóð varð mikið snjóflóð sem geystist niður hlíðar nálægs fjalls og ofan í gil rétt hjá húsinu. Veislan hélt áfram eins og ekkert hefði í skorist og höfðu allir gaman af. Eftir veisluna fór ég upp í Skorradal til þess að eyðileggja herbúðir Norður-Kóreumanna sem ég kallaði Víetkonga (?). Í veislunni hjá frænda mínum hafði ég eitthvað verið að tala um að ég væri að fara í þessa hættuför. Kona ein í svörtum kjól atyrti mig þá fyrir að kalla Kóreumennina Víetkonga og sagði að þeir væru auðvitað Bandaríkjamenn (??). Svo fór ég í þetta "mission" og var að koma fyrir sprengjum í húsum herbúðanna með félögum mínum (Magga, Varða, Bigga og fleirum). Eitt húsið var byggt yfir á sem rann niður eftir Skarðsheiðinni. Inni í þessu húsi var allt fólkið úr veislu frænda míns ennþá að skemmta sér. Í ánni syntu risavaxnir laxar, bæðir íslenskir og rauðir laxar (sem ég sá einu sinni í þætti á Discovery). Nú skipti engum togum nema hvað ég byrjaði að kasta flugu á þessa laxa og setti í einn. Þegar ég landaði honum var þetta lúða! (Sjá fyrri draum í annarri færslu hér á síðunni þar sem ég veiddi lúðu!!). Svo held ég að allir hafi hlaupið út og húsið sprungið. Þessi draumur er sennilega til orðinn vegna þess að: 1. Ég var í París um daginn. 2. Ég horfði á þátt um snjóflóð á National Geographic um daginn. 3. Ég var að veiða. 4. Ég horfði á Apocalypse Now! um daginn 5. Ég horfði einu sinni á þátt á Discovery um einhverja rauða laxa sem drepast allir þegar þeir eru búnir að hrygna. 6. Lúðudraumurinn fyrri. var mér nokkuð minnisstæður.
sunnudagur, júní 15, 2003
Veiðiferð Ég er farinn. Vonandi næ ég þeim stóra. Óskið mér bara góðs gengis. Þó ekki Gengis Kahns. Ha. Svo langt, sjúgarar!
laugardagur, júní 14, 2003
föstudagur, júní 13, 2003
Draumfarir Í nótt dreymdi mig bráðskemmtilega. Draumurinn byrjaði í yfirgefnu verksmiðjuhúsi sem var á sama tíma Menntaskólinn í Reykjavík. Nokkrir skólabræður mínir úr ´02 árgangnum kveiktu svo í gamla skólanum og komu sökinni yfir á mig. Illvirkið framkvæmdu þeir með því að koma logandi fermingarkerti með jólaskreytingu fyrir við eina af tréundirstöðum hússins. Fyrir þetta sat ég í fangelsi í eitt ár. Klefinn var með hlöðnum steinveggjum og engum glugga. Með mér í klefa voru á að giska 5 manns, allt mikil dusilmenni. Vistin í fangelsinu var samt ekkert slæm, og kom fólk úr MR iðulega í skoðunarferðir um fangelsið til að skoða aðstöðuna (???!). Það fyrsta sem ég gerði þegar ég slapp úr fangelsinu (sem ég man ekki hvernig gerðist) var að fara í laxveiði. Það gerði ég með gamla bekknum mínum 4.M úr MR. Við gengum niður með stórri jökulá og reyndum fyrir okkur við ýmsa kletta og sandstrandir. Ég var svo allt í einu orðinn einn með góðvini mínum Garðari Snæbjörnssyni. Svo fór að lokum að ég setti í gríðarmikið flykki sem togaði svo fast í línuna að það bara hlyti að slá Grímseyjarlaxinum við, skyldi ég ná að landa. Garðar æstist allur upp við þetta og óð út í ána uppundir handarkrika áður en hann áttaði sig á því að hann var ekki í vöðlum og var orðinn allur blautur. Ég barðist við fiskinn í smástund en náði svo að landa með aðstoð Garðars. Þá kom í ljós að þetta var alls enginn lax, heldur tvær lúður. Önnur hafði bitið á, en hin var húkkuð á sporðinum. Mér þótti þetta nú heldur leiðinlegt, þar sem ég var að vonast eftir stórum laxi. En draumurinn endaði samt ágætlega því ég mundi í draumnum að grilluð lúða er herramannsmatur. Hvað er að mér?
Vegna fjöldamargra áskorana ...mun ég nú blogga. Veiðiferð Ég skrapp í smá veiðiferð áðan með góðvini mínum M. Lesendum kemur ekkert við í hvaða á ég var að veiða, úr hvaða vatni hún rennur, eða í hvaða haf. Hins vegar er frá því að segja að M setti í geysistóran....fisk...og landaði honum með aðstoð minni. Þannig var mál með vexti að háfurinn gleymdist í bænum og því þurfti að ná kvikindunum með höndunum. M hafði sett í annan...fisk...áður en við náðum að landa þeim stóra en sá slapp vegna klaufalegra aðferða veiðimanna. Hann hefði verið mjúkur undir tönn sá. Ekki fór ég sjálfur tómhentur heim, enda náði ég einum fallegum...fiski...laust undir miðnætti. Hann spriklaði vel og lengi, stökk dálítið og reyndi að komast burt. Það tókst ekki hjá honum og liggur hann nú afhausaður og slægður inni í ísskáp. Þeir hefðu getað orðið tveir fiskarnir, en ég missti einn. Hann var gríðarfjörugur og stökk fjórum sinnum á þeim 3 sekúndum sem hann hékk á. Ég var ekki nógu snöggur að leggja stöngina niður í síðasta stökkinu og hann náði að slíta sig lausan. Einnig varð ég allrækilega var við fisk sem elti hjá mér. Það var ekki vegna þess að hann nartaði í, heldur því hann elti alveg upp að landi og virti fyrir sér agnið allt þar til það var komið upp að fótum mínum. Svo stakk hann sér niður í dýpið og sást ekki aftur. Þetta var mjög stór og fallegur...fiskur. Drápseðlið ...í manni kemur svo sterkt inn á sumrin. Maður vill helst bara drepa allt sem hreyfist. Blóðugar hendur við heimkomu bera oft vitni voðaverka sem framin hafa verið yfir daginn. Grínlaust held ég að ég viti fátt skemmtilegra en að glíma við spriklandi laxfisk í fallegri á. Sumarið er skemmtilegt.
þriðjudagur, júní 10, 2003
Reisublogg Jóns Indíafara ...hefði verið skrifað ef intranetið og blogger hefðu verið komin fram um 1615. Þ.e. ef Al Gore hefði verið búinn að finna þetta allt upp þá. Tvö reisublogg hef ég hug á að auglýsa í þessari færslu. Annað þeirra hefur verið tengt á þessari síðu um nokkra hríð. Þar blogga Birgir Pétur Þorsteinsson og Steinþór Rafn Matthíasson um fyrirhugaða námsferð sína til Ítalíu. Þeir ætla að læra við Lorenzo de Medici skólann í Flórens og fara í haust. Hitt reisubloggið er skrifað frá Austurríki og Ungverjalandi. Þar eru listaspírur tvær að spóka sig í Vín og kynna sér menningu barbara. Það eru spjátrungurinn og nýstúdentinn Karl Ágúst Þorbergsson og heitkona hans og sólhlíf (hann sér ekki sólina fyrir henni), Sunna María Schram. Þau skrifa um fegurð hvers konar, og er víst nóg framboð af henni í Österreich.
mánudagur, júní 09, 2003
Landsleikur Ég fór á leikinn í gær. Ég verð nú seint talinn mikill áhugamaður um fótbolta, þó ég hafi gaman að honum. Þetta var auðvitað nágrannaslagur og svona, gaman að því. Um leikinn sjálfan hef ég það að segja að Íslendingar stóðu sig nokkuð vel í fyrri hálfleik og sóttu fast að allan tímann, lögðu sig fram. Það tókst því miður ekki að drulla honum inn fyrir hálfleik. Snemma í seinni hálfleik skoraði Helgi Sigurðsson svo ágætt mark og ég fagnaði gríðarlega ásamt föður mínum, en hann var svo almennilegur að bjóða mér á leikinn. Færeysku áhorfendurnir stóðu sig afarvel í stuðningnum. Þeir voru með svo fjandi mikið af fánum og svona. Þeir sungu Hoya Föroyar, hoya Föroyar, olé, olé, olé. Einhverjir áhorfendur sem sátu sömu megin og við töldu sig geta gert grín að Færeyingunum með því að herma eftir lögunum þeirra með asnalegri rödd. En þar sem Færeyingarnir voru staddir hinu megin við völlinn, og sungu hástöfum, heyrðu þeir það sennilega ekki mikið. Leitt. Nú Færeyingar jöfnuðu svo leikinn stuttu síðar. Að gömlum íslenskum vana hengdi allt íslenska landsliðið haus og tók til þess aldagamla ráðs að missa allan móð. Alveg magnað hvernig viðbrögð landsliðsins eru alltaf þau sömu þegar það fær á sig mark. Æi, nú er öll von úti. Ég held ég hætti bara að hlaupa núna. Íslendingar voru ekkert að spila neitt sérstaklega skemmtilegan bolta það sem eftir var leiks, nema á síðustu mínútu þegar Þórður Guðjónsson átti þessa stórfínu sendingu á Tryggva Guðmundsson sem skallaði hann glæsilega í netið. Það var annars nokkuð mikið af Færeyingum í heiðursstúkunni, og heyrðist einn þeirra segja í hálfleik: “Tetta var bara verjan í fyrri hálfurinn. Bara verjan maður.” Hann var eldhress og lét sig ekkert muna um að öskra hástöfum umkringdur Íslendingum. Það var bara ansi gaman á þessum leik. Veiðiferð Borgarfjörðurinn tók vel á móti mér í dag þegar ég fór þangað að skoða aðstæður fyrir veiðiferð. Þann 15.-18. júní mun ég halda mig þarna uppfrá og reyna að veiða lax. Þessi ferð var meira til þess að kynna sér aðstæður og prófa að renna fyrir fisk á helstu veiðistöðunum. Laxinn er sennilega ekki alveg mættur á svæðið, því það var ekki mikið líf að sjá. Þó hafði veiðst einn lax á svæðinu í gær. Þetta heitir veiðifélagið Skuggi, og er staðsett í landi Hvítárvalla, í kringum ármót Grímsár og Hvítár. Þess má geta að eftir allnokkra umhugsun gekk undirritaður sín allra fyrstu skref í veiðihúsinu á þessum stað. Hinn valinkunni andans maður hafði ekki reynt að ganga fyrir alvöru fyrr en hann stóð upp einn daginn og gekk allt húsið endilangt í einni bunu. Sumir segja að hann hafi skriðið til baka, aðrir segja að hann hafi hlaupið. Í Skugga er samt líflegri sjóbirtingsveiði en laxveiði, en sjóbirtingurinn er veiddur seinna. Ég vonast til að landa fjórum löxum í það minnsta þegar ég fer þarna uppeftir. Sjáum til, sjáum til. I Kina spiser de hunde Þetta er ein steikt mynd maður. Við Una leigðum hana áðan og horfðum á. Hún fer svo langt í fáránleikanum, og á svo skemmtilegan hátt, að áhorfandinn tekur við öllu án þess að hneykslast á henni. Ég mæli með þessari mynd ef lesendur eru í stemningu fyrir ofbeldi og hasar í sambland við húmor sem endar svo allt í fáránlegustu senu kvikmyndasögunnar, næstum því.
föstudagur, júní 06, 2003
Vessló Stjórnendur verslunarskólans eru gengnir af göflunum í kynningu á skólanum. Það hlýtur einhverra hluta vegna að hafa orðið mikið mannfall í 10.bekk í ár og samkeppnin því mikil. Ég kemst varla í gegnum daginn án þess að verða fyrir áreiti frá ví. Þeir gefa út margmiðlunargeisladiska með myndbrotum af ræðumönnum og fallegu fólki. Þeir skrifa heilsíðugreinar í blöðin um skólann, þeir auglýsa út um allt og ég veit ekki hvað. Ég skoðaði þennan margmiðlunardisk hjá bróður Unu. Bróðirinn var að klára samræmdu prófin með glæsibrag og stefnir að sjálfsögðu á MR. Diskurinn var voðalega flottur og vel gerður, en ég hafði sérstaklega gaman af myndum úr kennslustundum. Þar sátu allir með bros á vör og fylgdust áhugasamir með. Á öðru hverju borði var appelsín, en pepsi á hinum. Allir voru mjög flottir og kúl á þessum myndum. Svo var þarna einhver mynd af stemningunni eins og hún er almennt á marmaranum. Þar sat allt fallegasta fólkið úr skólanum og var kúl. Með þessu er ég ekki að segja að vesslingar séu innantómir og grunnhyggnir. Þeir kunna bara að kynna sig og lokka fólk í gildruna. Þetta svínvirkar eflaust á krakkana.
! - færsla tileinkuð bloggurum og bloggsíðum !!! ! !! !!! !!!!!!!!!!!! !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! !! !!! ! ! ! !! !! !! !!! ! !!!!!!!!!!!!!!!! ! !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ! ! ! !!!! !! !!!!!! !! !!!!! !!! ! !!!! ! !!!!!!!
fimmtudagur, júní 05, 2003
Maður uppsker eins og maður sáir Og í dag sáði ég gulrótum, dilli og radísum. Einnig tókst mér að slá grasið og gera sitthvað fleira. Á eftir ætla ég að taka til í einu herbergi. Maður gengur bara fram af sjálfum sér með dugnaði.
þriðjudagur, júní 03, 2003
Endurfundir útskriftarárgangs MR 2002 ...voru afar skemmtilegir. Mætingin hefði mátt vera betri, þó í engu hafi mátt á bæta hvað varðar stemninguna. Ef hún hefði verið öllu meiri hefðu trén í Heiðmörk rifnað upp með rótum og stigið villtan stríðsdans alla nóttina. 6.bekkjarráð stjórnaði ratleik sem ætlaði engan enda að taka, en var þó mjög skemmtilegur. Í honum fólst að svara spurningum úr námsefni Menntaskólaáranna, og stóð ég mig bara nokkuð vel í því að eigin mati. Ég var þó hvergi nærri því að geta sett fram reglu Steiners, en hún involverar að sögn tvo samsíða ása og hverfitregðu. Valgerður var nú eiginlega með hana á hreinu, en Margfróði-Martin skellti henni fram á fullkomnu formi og hirti því stigið fyrir þá spurningu. Á hverjum áfanga þurfti að leysa verkefni. Fyrst átti að binda einn liðsmann í fatla þar sem hann hafði (að fyrirskipan 6.bekkjarráðs) handleggsbrotnað. Svo átti að mála annan liðsmann eins og kött í framan og ávarpa hann með nafninu Gullbrá Ofurkisa þaðan í frá. Á þeim tímapunkti þóttist ég allklókur og taldi mig sjá visst mynstur í leiknum. Líklegast fannst mér að verkefnin færu sífellt versnandi með hverjum áfanganum og að þeir sem vikju sér sífellt undan verkefnum lentu því verr í því fyrir vikið. Mesta skræfan yrði að fara úr öllum fötunum eða eitthvað álíka, í síðustu höfn. Ég bauð mig því fram í þriðja áfanga. Andlit mitt var málað eins og Indíáni í stríðsskrúða (eða það var upphaflega ætlunin). Því næst var saklaus lítill bangsi sem hópurinn fann í vegarkantinum afhausaður. Búkurinn var festur á hjólkopp sem ég hafði fyrir skjöld, en höfuðið var hengt í eyra mitt. Ég var orðinn að Indíánanum Hauslausa Birni. Þessi ráðagerð reyndist ekki viturlegri en svo að þrautirnar urðu lítilvægar eftir því sem á leið og enginn annar þurfti að ganga í gegnum slíka niðurlægingu. Umbreytingin aflaði liðinu þó tveggja stiga. Það dugði hins vegar ekki til og vorum við einu stigi á eftir sigurliðinu. Það lið fékk kassa af bjór í verðlaun. Fram á nótt var svo grillað, sungið, heklisekkjað, hlaupið í skóginum, bjór skvett o.fl. Þorvarður Atli Þórsson sá engill og manngæskumeistari skutlaði mér svo heim og lagðist ég til hvílu eftir sólarhrings vöku. Ég hafði vaknað í París, gengið um hana, farið í þrjár lestir, rútu smá spöl, flugvél í þrjá tíma, hálftíma bílferð, borðað kvöldmat heima og eytt svo nóttinni í Heiðmörk. Viðburðaríkur sólarhringur í meira lagi.
Kastljósið Valgerður sagðist ekki vilja tala um Raufarhafnarmálið neitt sérstaklega mikið. Þetta segir hún nú ansi oft þegar hún fer í viðtöl. Hún vill voðalega sjaldan tala um málið. Það verður bara að segjast. Henni ber að óska sérstaklega til hamingju með mjög vel heppnað "hringsvar" í fréttunum í fyrradag, þar sem hún var spurð út í málið. Hennar svar var á þá leið að hún væri ráðherra. Snilld, hrein snilld. Steingrímur J. sagðist sko alveg vita hvað ætti að gera, það ætti sko að leyfa Raufarhafnarbúum að njóta kosta sinna! ...en annars var hann nú ekki alveg viss á því hvað ætti að gera í málinu. Aaaahhh, fjandinn hafi það Steingrímur, þú ert snillingur. Af hverju datt engum þetta snjallræði í hug fyrr?
mánudagur, júní 02, 2003
Ertu þú samkynhneigð(ur)? - Taktu prófið Ég mæli með þessu prófi, tekur enga stund. Niðurstaðan gæti komið ykkur á óvart.
París – ferðasögubrot II Metropolitankerfið svokallaða var ágætt. Tveir miðar kostuðu 2,60 evrur, en það gerir ca. 213 íslenskar krónur. Þetta verður að teljast ansi gott verð, miðað við Gulu gleðina hér heima á Íslandi. Hér dugir skiptimiðinn einu sinni, og ferðin kostar fúlgu, en þarna getur maður farið 968 sinnum í lest ef maður vill, með því að nota sama miðann en fara ekki út úr kerfinu. Stórfengleg hugmynd að setja lestir ofan í jörðina. Nokkuð var um betlara með listræna hæfileika og fóru þeir milli vagna og léku á harmonikkur. Edith Piaf varð oft fyrir valinu hjá þeim. Reyndar vakti það furðu hins valinkunna andans manns hversu ,,vel statt” fólk var duglegt við að betla. Einhver náungi á aldri við sjálfan mig sat einn morguninn með eymdarsvip fyrir utan hótelið og rétti auðmjúkur fram lófann. Hann var engu að síður vatnsgreiddur, með sólgleraugu í ágætri skyrtu, fínum buxum og Reebok íþróttaskóm. Vinur hans var í kakíbuxum og lakkskóm, með skólatösku á bakinu. Þeir fengu ekki framlag. Þetta sá ég allnokkrum sinnum, fólk að betla sem greinilega var ekki sérlega illa statt. En hvað veit ég? Kannski voru menn svona vel til hafðir vegna gríðarlegs betlunardugnaðar. Annan daginn ætluðum við á Louvre og Pompidou, en af einhverjum asnalegum ástæðum voru þau bæði lokuð á þriðjudögum! Við gengum þá niður í latínuhverfið og að Sorbonneháskóla. Þar standa vígalegir verðir teinréttir við allar dyr, og þurfa nemendur að sýna passa til að komast inn. Við Una gerðumst þó svo fræg að smygla okkur framhjá slíkum verði og inn í skólann. Yfirmaður hans náði okkur eftir skamma stund og vísaði okkur á dyr. Við létumst saklaus. Ég get því státað af því að hafa stigið inn í sjálfan Svarta skóla, þar sem Sæmundur fróði nam og lék svo eftirminnilega á kölska með því að klæða sig ekki í ermarnar. Það er hér með komið í tísku hjá mér að fara ekki í ermarnar heldur bera jakka á báðum herðum. Mig minnir að við höfum snætt kvöldmat í latínuhverfinu eftir að við vorum rekin út úr djöflavirkinu, og sennilega fengum við okkur ljúffengt Orvieto hvítvín með matnum. Á meðan við snæddum gekk klæðskiptingur framhjá glugganum. Hann var mjög grófgerður og með gríðarstórt barkakýli. Hvern hélt hann sig blekkja? Eftir matinn ferðuðumst við heim á leið. Sú ferð var skemmtileg á marga vegu. við gengum eftir Signu í von um að komast í siglingu eftir henni, og tilviljun varð til þess að það tókst. Við sáum bát nálgast og hlupum yfir brú eina. Þar var betlari á horninu (rauður mjög í framan). Ég krafðist þess að við næmum staðar við hlið hans og fylgdumst með því hvert báturinn færi, þrátt fyrir að Una vildi hlaupa á eftir honum, en þá stóð róninn upp og byrjaði að míga. Við fórum því aðeins lengra og sáum hvar báturinn myndi leggjast að bryggju. Við hlupum eins og fætur toguðu og náðum bátnum. Við hliðið kom í ljós að við þurftum að hafa miða til að komast um borð. Áhafnarmeðlimur einn hleypti okkur þó ókeypis í gegn þar sem við vorum þau einu á staðnum og þetta var síðasta ferðin. Hann spurði okkur hvaðan við værum, og sagði svo að það væri í lagi því það væri ókeypis fyrir Evrópubúa. Það hljómaði undarlega. Við sigldum því rólega eftir ánni heim á leið að Eiffelturninum, og þótti notalegt. Áhöfnin kvaddi okkur svo með líflegum söng og temmilegum hressleika. Ágætir drengir alveg hreint.
Vitlausa beinið ...er reyndar ekki bein, en ég rak það samt í áðan. Þetta er voðalega sérstök tilfinning, manni bregður eiginlega meira en maður meiðir sig, og tilfinningin er svo eitthvað sambland af doða og sársauka. Það eru sennilega bara nokkur ár síðan ég rak síðast vitlausa beinið í almennilega. Gaman að þessu.
París - ferðasögubrot Fyrsta daginn (mánudaginn) komum við okkur á hótelið sem ég hafði pantað í gegnum TravelNow.com. Hótelið existeraði, og var það mikill léttir. Herbergið hafi ágætt tvíbreitt rúm, baðherbergi með sturtu og sjónvarp. Eini gallinn var sá að koddinn var einhvað guðsvolað lengjuþunnildi. Einn koddi sem náði þvert yfir rúmið. Asnalegasti koddi sem ég hef hvílt höfuð mitt á, en þó ekki jafnasnalegur og koddinn sem Dr. Kazu Watanabi kynnti í sjónvarpsmarkaðnum hér um árið. Það var nú meiri vitleysan. Jæja, við sakrifíseruðum ekki meiri tíma inni á hóteli en nauðsynlegt var, og héldum í átt að Eiffelturninum. Hann er tiltölulega hár, enda fyrrverandi hæsta mannvirki í heimi. Við kveiktum ekki á því að ganga að honum frá Trocadéro-torgi, sem er flottast, heldur fórum aðra leið. Undir turninum var mikið af óþolandi sölumönnum með drasl til sölu. Þeir voru ekki að bjóða manni hluti til sölu, heldur að skipa manni að kaupa þá. "Here, ten euro, halfprice for you, take it, take it, take it. Just take it. 10 euro. No? Why not? For your lady, take it, take it." Óþolandi. Það reyndist heillavænlegast að hunsa þá algerlega. Mér fannst samt furðulega erfitt að gera það, því þá leið mér eins og ég væri dóni, eins og ég væri að gefa skít í þá, eins og þeir væru ekki til. En þetta var það eina sem dugði. Við komprómíseruðum lífi okkar og fórum alla leið upp. Ég þuldi faðirvorið í sífellu á leiðinni og sá fyrir mér að þetta myndi allt enda í stórfenglegri rússíbanaferð niður eftir turninum. Hið dýrlega ævintýri sem tilveran er tæki enda við steyptan sökkulinn. Það fór þó ekki svo. Una, hinn ágæti ferðafélagi minn, fór í trans uppi í turninum og hætti að vera viðræðuhæf. Eftir því sem við fórum hærra tók kvefið meiri völd í líkama hennar og sál. Efst uppi horfði hún sljóum augum á gólfið og sagði ekkert nema "Haaaa?". Ég vona þó að hún hafi notið útsýnisins, en það var ansi gott. Á annarri hæð turnsins voru Ameríkanar frá Boston að spjalla saman. Rykfallinn maður, sköllóttur með skegg og ljóshærð kona með hárgreiðslu frá 1991. Þau voru ágæt. Rödd mannsins var eins og mjúk útgáfa af rödd Finns Ingólfssonar. Hann reyndi mikið að halda jakkanum betur að sér og talaði um að the breeze væri quite strong, yeah? Það var glampandi sól, 25 stiga hiti og logn, en slíkt veður má segja að hafi verið allan tímann sem við vorum í París. Þegar við komum aftur niður gengum við í gegnum garðinn SA-megin við turninn og svo að Hotel des Invalides, sem er ansi flott bygging. Ég þekki sögu hennar ekki, en ég held að það hafi verið rétt skilið að þetta hafi upphaflega verið herspítali. Ekki vantaði gullið utan á hvolfþakið. Við vissum það ekki þennan eftirmiðdag, en gatan sem hótelið okkar var í, Rue de l'Annonciation, var mikil matverslunargata og morguninn eftir klukkan að ganga níu byrjaði ávaxtasalinn að æpa eitthvað í líkingu við "Fersk jarðarber! Prófið glænýju kirsuberin, þau eru góð!" Hann var eins og hani sem byrjar alltaf að gala á sama tíma.