.

París – ferðasögubrot II Metropolitankerfið svokallaða var ágætt. Tveir miðar kostuðu 2,60 evrur, en það gerir ca. 213 íslenskar krónur. Þetta verður að teljast ansi gott verð, miðað við Gulu gleðina hér heima á Íslandi. Hér dugir skiptimiðinn einu sinni, og ferðin kostar fúlgu, en þarna getur maður farið 968 sinnum í lest ef maður vill, með því að nota sama miðann en fara ekki út úr kerfinu. Stórfengleg hugmynd að setja lestir ofan í jörðina. Nokkuð var um betlara með listræna hæfileika og fóru þeir milli vagna og léku á harmonikkur. Edith Piaf varð oft fyrir valinu hjá þeim. Reyndar vakti það furðu hins valinkunna andans manns hversu ,,vel statt” fólk var duglegt við að betla. Einhver náungi á aldri við sjálfan mig sat einn morguninn með eymdarsvip fyrir utan hótelið og rétti auðmjúkur fram lófann. Hann var engu að síður vatnsgreiddur, með sólgleraugu í ágætri skyrtu, fínum buxum og Reebok íþróttaskóm. Vinur hans var í kakíbuxum og lakkskóm, með skólatösku á bakinu. Þeir fengu ekki framlag. Þetta sá ég allnokkrum sinnum, fólk að betla sem greinilega var ekki sérlega illa statt. En hvað veit ég? Kannski voru menn svona vel til hafðir vegna gríðarlegs betlunardugnaðar. Annan daginn ætluðum við á Louvre og Pompidou, en af einhverjum asnalegum ástæðum voru þau bæði lokuð á þriðjudögum! Við gengum þá niður í latínuhverfið og að Sorbonneháskóla. Þar standa vígalegir verðir teinréttir við allar dyr, og þurfa nemendur að sýna passa til að komast inn. Við Una gerðumst þó svo fræg að smygla okkur framhjá slíkum verði og inn í skólann. Yfirmaður hans náði okkur eftir skamma stund og vísaði okkur á dyr. Við létumst saklaus. Ég get því státað af því að hafa stigið inn í sjálfan Svarta skóla, þar sem Sæmundur fróði nam og lék svo eftirminnilega á kölska með því að klæða sig ekki í ermarnar. Það er hér með komið í tísku hjá mér að fara ekki í ermarnar heldur bera jakka á báðum herðum. Mig minnir að við höfum snætt kvöldmat í latínuhverfinu eftir að við vorum rekin út úr djöflavirkinu, og sennilega fengum við okkur ljúffengt Orvieto hvítvín með matnum. Á meðan við snæddum gekk klæðskiptingur framhjá glugganum. Hann var mjög grófgerður og með gríðarstórt barkakýli. Hvern hélt hann sig blekkja? Eftir matinn ferðuðumst við heim á leið. Sú ferð var skemmtileg á marga vegu. við gengum eftir Signu í von um að komast í siglingu eftir henni, og tilviljun varð til þess að það tókst. Við sáum bát nálgast og hlupum yfir brú eina. Þar var betlari á horninu (rauður mjög í framan). Ég krafðist þess að við næmum staðar við hlið hans og fylgdumst með því hvert báturinn færi, þrátt fyrir að Una vildi hlaupa á eftir honum, en þá stóð róninn upp og byrjaði að míga. Við fórum því aðeins lengra og sáum hvar báturinn myndi leggjast að bryggju. Við hlupum eins og fætur toguðu og náðum bátnum. Við hliðið kom í ljós að við þurftum að hafa miða til að komast um borð. Áhafnarmeðlimur einn hleypti okkur þó ókeypis í gegn þar sem við vorum þau einu á staðnum og þetta var síðasta ferðin. Hann spurði okkur hvaðan við værum, og sagði svo að það væri í lagi því það væri ókeypis fyrir Evrópubúa. Það hljómaði undarlega. Við sigldum því rólega eftir ánni heim á leið að Eiffelturninum, og þótti notalegt. Áhöfnin kvaddi okkur svo með líflegum söng og temmilegum hressleika. Ágætir drengir alveg hreint.

posted by Önundr @ 6/02/2003 08:30:00 e.h.