.

Faðerni ...er fyrirbæri sem oft er erfitt að skilgreina. Helmingur fólks veit ekki undan hverjum það er. Svo virðist sem ég eigi síðhærðan, vinstrisinnaðan, fjölfróðan, hávaxinn, ljóshærðan og svipljótan son. Þetta vissi ég ekki fyrr en nú. Þá er bara spurning hver móðirin er. Þetta hlýtur að hafa gerst svefni eða meðvitundarleysi af einhverju tagi. Vinir í raun? Flestir menn vilja trúa því að vinir þeirra séu þeim tryggir og traustir. Þeir vilja eiga sér stoð í félögunum og geta reitt sig á þá. Í ljós hefur komið að ég er ekki í þeirri stöðu. Birgir Pétur Þorsteinsson, Jens Þórðarson og Magnús Davíð Norðdahl hafa allir gert fólskulega tilraun til að láta mig klæðast kvenmannsfötum er ég sæki gleðskap í kvöld. Þetta var auðvitað aldrei í sjónmáli hjá mér, því ég hef ekki ánægju af því að klæðast slíkum fatnaði, þó hann sé nokkuð góður til annars brúks, svo sem að þurrka af húsgögnum ryk. Birgir ætlar að fagna afmæli sínu lítillega í kvöld og laug því að mér að það væri þema, allir ætluðu að klæðast kvenmannsfötum. Magnús tók svo þátt í þessu hér áðan með því að segjast ekki vera viss í hvernig kjól hann ætlaði. Þó Magnús hafi leikið á Herranótt tvö ár í röð virðist hann ekki vera betri leikari en svo að hann glotti út í annað allan tímann sem hann talaði um málið. Hann horfði ekki í augun á mér og talaði undarlega. Magnúsi tókst ekki að sannfæra mig, og þó svo honum hefði tekist það hefði ég sjálfur aldrei mætt í kvenmannsfötum á staðinn. Ég vildi frekar vera sá eini sem mætti ekki í dragi en að vera sá eini sem mætti í dragi. Viðurstyggilegur kvenmaður ...vatt sér upp að mér í gær og spurði mig hvort tölvan við hliðina á mér væri laus. Ég kvaðst ekki vita það. Hún settist niður og vann sína vinnu, svo fór hún. Stuttu síðar kom hún aftur á mikilli ferð. Hún sagði mér (án þess að ég hefði sýnt nokkurn áhuga á því) að hún hafði gleymt að skrá sig út af heimasvæðinu sínu þegar hún fór. Svar mitt við því var: ,,Já". Því næst byrjaði hún að hlæja. Hún hló mikið og tók bakföll við það. Í þann mund sem fyrsta bakfallið hóf göngu sína rann tungan út úr henni og hálfa leið að vinstra eyra hennar. Þá varð veröld mín öll hæg og sljó, ég byrjaði að skynja hvert einasta smáatriði í nánasta umhverfi mínu. Tunga stúlkunnar sveiflaðist í átt til mín ofurhægt, en ég vék mér undan með því að taka hnébeygju. Slímugur vöðvinn lenti svo á hægri kinn og slettist þá vessinn af henni á skjá tölvunnar sem hún sat við. Eitthvað úðaðist í endurkasti af skjánum og sá ég hvar feitlaginn maður datt aftur fyrir sig vegna undrunar þegar gusan stefndi í átt til hans. Hann var með fangið fullt af blöðum, möppum og bókum sem hrundu á gólfið og dreifðust jafnt um það. Þegar hann lenti á jörðinni gekk vömb hans fram og aftur í löngum bylgjuhreyfingum sem ætluðu aldrei að hætta. Kvenmaðurinn hélt áfram að skekja sig og var nú kominn með dýrslegan glampa í augun. Ensímin láku niður höku hennar á prjónapeysuna og byrjuðu um leið að melta hana. Andardráttur skepnunnar var þungur og hægur, en samfara honum heyrðust hrygluhljóð og viðbjóðslegt bergmál af óhugsanlegum búkhljóðum. Ég fann skyndilega hvernig heimurinn fór aftur á venjulegan hraða, maðurinn týndi saman blöðin sín, kvenmaðurinn skráði sig út úr tölvunni, stóð upp og fór. Ég sat eftir, bergnuminn.

posted by Önundr @ 2/07/2003 01:07:00 e.h.